İbrahim içimdeki putları devir

Beykoz seyahatime eşlik eden ses İbrahim'i anlatıyordu. İbrahim'in putları nasıl devirdiğini ben o sıra keşfediyordum. Zihnimden türlü senaryolar yazarak kaderimi görmeye çalışıyordum. Buna hep merakım vardı. Yıllar önce yazdığım bi yazıyla Beykoza gidip hayalimi terk ettiğimi anlatıyordum. Oysa o vakit Beykoz neresi onu bile bilmiyordum. İbrahim'i hayal ediyordum ve putları nasıl yıktığını. İbrahim sanki başına gelecekleri biliyordu ve sanki sırf bu yüzden teslim oluyordu. İbrahim teslim mi oluyordu yoksa rüyalarına fazla mı inanıyordu onu düşünüyordum. Ne haddimeyse “ben de inanırım rüyalarıma” diye geçiriyor içimden ve mukayeseye girişiyordum, belki içimden günah işliyordum. Can kulağıyla dinliyordum.

İbrahim'e müjdelenen bi “İshak” sesi duyduğumda yine irkiliyordum. Bu isme nedenini hala anlayamadığım bir zaaf besliyordum. Vakti geldiğinde bana da bir “İshak” müjdelense ya diyordum sonra. Ama adını “İshak” koymaktan vazgeçtiğimi hatırlatıyordum kendime. Bir evlat verilince kucağına ne hisseder bir insan onu düşünüyordum. Üstelik daha bir önceki gece “erkek olacak” diyordum ablamın hamile olduğunu öğrendiğimde. İçime doğuyor diyordum, ne zaman hamile kalacağını bildim diye kehanette bulunuyordum, bunu sadece bir oyun olarak görüyordum yoksa gerçekten içime doğuyor mu onu ayrımına ben bile varamıyordum.

Sonra camdan bakıyordum ve sanki otobüs denizin üzerinde geziyordu, ben denizin üzerinde geziyordum, kulağımdaki ses sen hayranlık duyuyorsun diyordu başımla onaylıyordum evet ben haranlık duyuyordum. Ama neden içimde putlar var?

“İbrahim içimdeki putları devir elindeki baltayla!”

.
.
.
.

Sonra ben hayatımda gördüğüm en güzel bebeği görüyordum. Uyuyordu. Daha sadece 3 aylıktı ve uyuyordu. “Çok güzel” diyordum “evet çok güzel” diyordu güvenlikçi amca “kimin” diyordum “şu bayanın” diyordu amca “kız değil mi” diyordum “evet” diyordu “ama çok güzel!” “Evet” diyordu “çok güzel bir bebek ama Allahın işi işte” diyordu amca “bak bu da oğlu” . Oğluna bakıyordum, oğlu da bana bakıyordu ama beni görmüyordu. “Allahın işi işte” diyordu amca. Ben oğlunu görüyordum, “annem dışarıda” diyordu ama o beni görmüyordu. Allahın işi işte diyordu..

Herkese göster :