EV

“Beykoz sırtlarında ilişkiyi bitirme adımları, silah alıp başıma sıkmak gibi değil, boğularak ölmek gibiydi.”


Günün birinde öyle cümleler kurdun ki karşımda bu cümleleri bana kuran sen misin diye dikildim karşına!

Gecenin birinde yuvarladığın cümleler dolandı ayağıma, yorganla yüzümü örttüm açmak istemedim, sustum.

Bir gece vakti öyle sert konuştu ki vücut dilin, gitmek istedim bir hışımla bırakmayan sendin.

Ertesi gün kimin için mücadele ettiğimi unuttum, mücadele ettiğim adam sen misin diye sokuldum, beğenmiyorsan git dedin, gittim dedim, gittim.

Beykoz’a gittim. Güzel bir restorana gidip güzel bir akşam yemeği yedim. Gözümü saate takıp geçmesini bekledim, geçmedi, çay içtim. Sonra market raflarına dizdim kendimi, kimse beğenip almadı, ben hepsini aldım. Kredi kartı ekstrem sana geliyor diye faturayı kabarttım. Kan şekerim düştü diye tatlı içecekler aldım elime, yola çıktım, istikameti bulamadım. Susmasaydık da susam olsaydık keşke dedim simitçinin elleriyle kendime bir büyük çay doldurdum. Sonra sigara, sonra tütün sarısı, sonra sarı dolmuşlar, ‘bensiz gitsinler’ dedim. Durdum. Durdum öyle. Yine saate taktım gözlerimi, yelkovan tuttu, akrep soktu.

Şimdi dedim Beykoz sırtlarında ben bir ilişkiyi bitiriyorum. Şimdi dedim Beykoz sırtlarında ben yürüyerek bir ilişkiyi bitiriyorum. Aslında dedim ben bir ilişkiyi yürüyerek bitiriyorum, yürüyerek bir ilişki biter mi. Yolun sonundaki benim evim mi ve gittiğim yerin ne anlamı var.

Sonra buldum. Yokluğunun ne zararı olabilir ki derken buldum. Eve neden gideyim onu düşünürken buldum. O an anlamım olan değildin sen yoksa her şeyi anlamlı yapan başka birine rastlayıncaya kadar eve gitmezdim. Sen anlamın kendisiydin belki yoksa ben o gece ve diğer geceler eve gitmezdim. Ben eve gitmezdim çünkü eve gitmemin ne anlamı var? Ben eve gidemezdim çünkü o evden gitmiştim zaten ve sen zaten “ev”din.


“Bazı kadınlar bazı adamları dik tutar, bazı adamlar bazı kadınlara ev kurar. Bu yüzden adam evin direğidir ve yuvayı dişi kuş yapar!”

Herkese göster :